Dekadę temu, 28 grudnia 2005 roku na orbicie okołoziemskiej znalazł się pierwszy europejski satelita nawigacyjny Giove-A. Był to pierwszy z dwóch satelitów (Giove-B został wysłany w kosmos w kwietniu 2008 roku), których zadaniem było sprawdzenie technologii dla europejskiego systemu nawigacji satelitarnej. Satelita Giove-A (wł. Jowisz) został zbudowany przez Surrey Satellite Technology Ltd. i był wykorzystywany do sprawdzenia częstotliwości dla Galileo, a także niezwykle istotnych dla nawigacji satelitarnej rubidowych zegarów atomowych. Do jego zadań należało też sprawdzenie zachowania przyrządów satelitów w warunkach promieniowania panującego na średniej orbicie okołoziemskiej. Pomimo tego, że od 2011 roku na orbitę są wysyłane kolejne satelity właściwej konstelacji Galileo, dane z pozostającego w operacyjnej służbie Giove-A są wciąż przydatne do budowy europejskiego systemu nawigacyjnego. 

Galileo ma być europejskim konkurentem amerykańskiego GPS i rosyjskiego systemu GLONASS. W odróżnieniu od nich pozostanie jednak systemem kontrolowanym przez agencje cywilne: Europejski Organ Nadzoru Globalnego Systemu Nawigacji Satelitarnej i Europejską Agencję Kosmiczną. Obecnie na orbicie znajduję się już 12 satelitów europejskiego systemu nawigacyjnego, a przełomowy dla programu był rok 2015, kiedy to liczba satelitów została podwojona, gdy na orbitę trafiło kolejno sześć satelitów: po dwa w marcu, wrześniu i grudniu. Docelowo, do 2020 roku w kosmosie ma znaleźć się 30 satelitów, które mają zapewnić większą dokładność pomiaru niż GPS, a Europejska Agencja Kosmiczna rozpoczęła już prace nad drugą generacją systemu.

Czytaj więcej: Galileo drugiej generacji zaprezentowany w CBK PAN