Pojazd Electron został wystrzelony ze stanowiska Launch Complex 1 z prywatnego kosmodromu na Półwyspie Mahia w Nowej Zelandii. Do startu doszło w niedzielę 21 stycznia 2018 r. o godzinie 02:43 naszego czasu. Gotowa do lotu rakieta nośna mierzyła 17 m wysokości, zaś jej średnica wynosiła 1,2 m.

Dolny stopień rakiety napędzało na początkowym etapie lotu dziewięć silników Rutherford. W tych jednostkach rolę materiału pędnego odgrywa oczyszczona nafta, zaś utleniaczem jest ciekły tlen. Pierwszy człon rakiety został odrzucony po 2,5 minutach pracy. Po upływie kolejnych 30 sekund odstrzelono aerodynamiczną osłonę ładunku, która rozdzieliła się na dwie części.

Za drugą część lotu odpowiedzialność przejął zamontowany w górnym członie rakiety pojedynczy silnik Rutherford, dostosowany do pracy w warunkach kosmicznej próżni. Silniki Rutherford są w znacznej części produkowane z wykorzystaniem technologii druku 3d.

Niesiony przez Electrona ładunek użyteczny po niecałych dziewięciu minutach od startu znalazł się na docelowej niskiej orbicie okołoziemskiej. W tym przypadku chodziło o trajektorie eliptyczne o perygeum na wysokości 300 km i apogeum na wysokości 500 km. Na takie właśnie orbity trafiły trzy nanosatelity:

• satelita obserwacji Ziemi Dove dla przedsiębiorstwa Planet,
• dwa satelity Lemur-2 dedykowane śledzeniu statków i obserwacji warunków pogodowych dla firmy Spire Global.

W najbliższych tygodniach inżynierowie Planet Labs będą analizować zapis telemetryczny lotu, żeby jak najlepiej przygotować się do realizacji przyszłych zamówień na swoje usługi. Wśród tych kontraktów jest m. in. zamówiona usługa dla NASA.

Rakiety Electron budowane są z nowoczesnych węglowych materiałów kompozytowych. Celem ich producenta jest obniżenie kosztu wyniesienia jednego kilograma na LEO w szczególności z myślą o operatorach małych satelitów.