Najnowsze deklaracje Sekretarza Generalnego NATO w sprawie sformalizowania działań Sojuszu w zakresie aktywności kosmicznej jego członków padły w dniu 28 maja br. przy okazji kolejnego posiedzenia Rady Północnoatlantyckiej (kluczowego organu decyzyjnego organizacji, zwanego również Radą Ministerialną). Bezpośrednio po jego zakończeniu Jens Stoltenberg zapowiedział przyjęcie w ciągu kolejnego miesiąca przez obradujących ministrów obrony państw członkowskich całkowicie nowej polityki kosmicznej. Wspomniane zapisy mają stanowić pierwszy tego typu odrębny zbiór zasad korzystania i ochrony infrastruktury pozaziemskiej w posiadaniu członków Sojuszu.

Obecnie pracujemy także nad wielopoziomową polityką kosmiczną, kolejną nowością w NATO. W przyszłym miesiącu spodziewamy się, że ministrowie obrony państw członkowskich przyjmą ten nowy zbiór zasad.

Choć wystąpienie nie dotyczyło szczegółowej treści wspomnianego dokumentu, Stoltenberg zwrócił uwagę na kilka głównych przesłanek jego oczekiwanego wcielenia w życie. W pierwszej kolejności podkreślił jednoznaczne traktowanie zasobów satelitarnych (zwłaszcza telekomunikacyjnych i łącznościowych) jako pełnoprawnej infrastruktury krytycznej – podlegającej tak samo ścisłej ochronie, jak choćby naziemne instalacje energetyczne i przesyłowe.

Zajęliśmy się […] potrzebą wzmocnienia odporności krajowej infrastruktury krytycznej, takiej jak sieci telekomunikacyjne, 5G, kable podmorskie i systemy kosmiczne. Dokonujemy przeglądu wytycznych NATO dotyczących ochrony naszych najważniejszych zasobów, w tym infrastruktury telekomunikacyjnej.

Wcześniej w swoim wystąpieniu Sekretarz Generalny NATO nawiązywał również do sfery pozyskiwania świadomości sytuacyjnej i danych wywiadowczych jako obszaru wymagającego wzmocnienia poprzez „lepszą wymianę informacji”. Podkreślił przede wszystkim potrzebę poprawy efektywności rozpoznania prowadzonego wspólnie różnymi środkami – w tym z użyciem sprzętu satelitarnego.

Obecne deklaracje Stoltenberga wpisują się w schemat zarysowany jeszcze w listopadzie 2018 roku na dorocznych obradach Zgromadzenia Parlamentarnego NATO w kanadyjskim Halifax. Ustalono wówczas, że Sojusz potrzebuje ściśle określonej polityki kosmicznej, odpowiadającej rosnącemu uzależnieniu od dzielonych zasobów satelitarnych na wielu różnych polach współdziałania. Wskazano w tym miejscu również na rosnące zagrożenie w kosmosie ze strony Chin i Rosji, które osiągają znaczące sukcesy w doskonaleniu broni przeciwsatelitarnej. Postawiono wówczas przed NATO zadanie wypracowania propozycji zbioru zasad polityki kosmicznej, ukierunkowanych pośrednio i bezpośrednio na obszar bezpieczeństwa oraz obronności.