Thales i SES: zwiększenie wydajności satelitów geostacjonarnych

Satelity geostacjonarne to na ogół duże, ciężkie urządzenia. W związku z wyższymi niż na LEO kosztami transportu, projektowane są na żywotność co najmniej 15 lat i stosownie wzmacniane, by przetrwały tyle czasu w skrajnie nieprzyjaznym środowisku. Również odległość pierścienia GEO od powierzchni planety nie pozostaje bez wpływu na gabaryty satelitów: anteny muszą być dłuższe, a wzmacniacze mocniejsze.

Kolejnym problemem jest okablowanie i skomplikowany system przełączników na platformie oraz aparaturze telekomunikacyjnej. W dużych urządzeniach mogą one ważyć ponad tonę. Sporo czasu zajmuje precyzyjne rozprowadzenie takich systemów, zaś dużą część kosztów wyniesienia generuje ciężar. Dokonywanie modyfikacji jest zawsze trudne, a w wielu przypadkach niemożliwe. Operatorzy i wytwórcy satelitów dążą więc do tego, by w nowych projektach w jak największym stopniu zastępować technologię „tradycyjną” nowoczesnymi rozwiązaniami cyfrowymi.

Jednym z efektów tych wysiłków jest właśnie Digital Transparent Processor. Po raz pierwszy zostanie on wykorzystany w satelicie SES-14, który będzie pracował na pasmach C, Ku i Ka. Trafi na GEO pod koniec tego roku na 47,5° W, a zatem ponad wybrzeże Brazylii.

Natomiast ważący ponad 6 ton SES-17 zaprojektowano pod pasmo Ka. Thales wykorzysta jego możliwości i pozycję orbitalną w celu rozwinięcia wprowadzanej wkrótce usługi FlytLIVE. Jest to bardzo dobra wiadomość dla wszystkich pasażerów spragnionych dostępu do szybkiego i wszechstronnego internetu satelitarnego podczas lotów transatlantyckich.

Czytaj też: Thales rozwija system transmisji satelitarnej w lotach pasażerskich

Katarzyna Stróż