Próba zakończyła się pełnym wykonaniem zamierzonych celów, tj. zrealizowany został nominalny scenariusz misji oraz powiodła się akcja podjęcia głowicy rakiety z Morza Bałtyckiego. Przeprowadzony start badawczy miał na celu weryfikację działania podsystemów rakiety podczas lotu o zwiększonym pułapie. Przetestowane zostało m.in. aktywne sterowanie orientacją rakiety oraz komponenty systemów awionicznych.

W trakcie próby osiągnięto pułap 23 km. Jak wskazują organizatorzy testu, możliwości osiągowe rakiety są jednak znacznie wyższe - podczas bieżącej próby kierowano się natomiast względami bezpieczeństwa przy weryfikacji możliwości aktywnej kontroli powierzchni sterowych, ograniczeniami obszaru poziomego zabezpieczonego akwenu oraz warunkami pogodowymi.

Pierwszą próbę startów z poligonu w Ustce podjęto w roku 2018, natomiast ze względu na zbyt silne porywy wiatru, starty zostały odwołane.

Rozpatrywany test lotny jest kolejnym krokiem w ramach realizowanego przez Sieć Badawczą Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa programu rozwoju rakietowych systemów wynoszenia. ILR-33 BURSZTYN jest przedstawiany jako pierwsza na świecie rakieta wykorzystująca nadtlenek wodoru o tak wysokim stężeniu (98%+). Stopniowe zwiększanie pułapu lotów ma na celu budowanie gotowości do zamierzonego przekroczenia umownej bariery przestrzeni kosmicznej, czyli Linii Kármána na wysokości 100 km nad powierzchnią Ziemi.

Zrealizowany test kończy etap prac rozwojowych nad aktualną konstrukcją i umożliwia przejście do ostatecznej fazy projektu, w ramach której powstanie nowa wersja, tj. ILR-33 BURSZTYN 2K. Kolejnym krokiem milowym będzie lot wersji 2K na zwiększony pułap, a następnie przekroczenie granicy 100 km.

W ramach niniejszego lotu przetestowane zostały rozwiązania techniczne, infrastrukturalne oraz procedury bezpieczeństwa. Jak podano w komunikacie postartowym, potwierdzona została niezawodność komponentów, łączność z rakietą oraz sprawdzono zachowanie konstrukcji podczas manewrów sterowania.

Do obsługi startu wykorzystano rozwiniętą przez Sieć Badawczą Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa infrastrukturę, tj. m. in.: stanowisko kontroli lotu, układ nadążny do śledzenia rakiety, strefę integracji rakiety, mobilną stację do tankowania rakiety, naziemną łączność pomiędzy obsługą startową a zespołem znajdującym się w innych lokalizacjach, balonowy sondaż meteorologiczny, wyrzutnię startową z mechanizmem kontroli sekwencji startowej oraz naziemny system wideorejestracji. Jak wskazano, na bieżąco prowadzono analizę lotu wraz z obliczaniem strefy upadku, co pozwoliło na zachowanie bezpieczeństwa oraz sprawną realizację podjęcia odzyskiwanego modułu z morza. Do odzyskania korpusu rakiety wykorzystano łódź oraz samolot, co zostało skoordynowane z działaniami wojskowymi na poligonie.

Przeprowadzenie badań możliwe było dzięki współpracy z Wojskiem Polskim oraz Polską Agencją Kosmiczną. Poprzednie działania organizacyjne pozwoliły na wykorzystanie powiększonej strefy powietrznej. Akwen morski, w którym mogła wylądować rakieta, zabezpieczony został przez okrętowe siły ochrony rejonu strzelania Marynarki Wojennej, tzw. OSORS.

Źródło: Sieć Badawcza Łukasiewicz – Instytut Lotnictwa