Nowa rakieta studentów Politechniki Warszawskiej

Uroczysta premiera nowej konstrukcji odbyła się 28 maja 2025 roku w Dużej Auli Gmachu Głównego Politechniki Warszawskiej. Twórcy opisali, że rakieta ma ponad 4 m długości i kaliber 200 mm. Jest to suborbitalny system nośny, dlatego też będzie służyć głównie wykonywania pomiarów na dużych wysokościach, a także w celach edukacyjnych.

Szczegóły techniczne

W trakcie najbliższego startu celem rakiety będzie wyniesienie ładunku typu CubeSat (miniaturowy satelita) na wysokość do 9 km. Studenci będą chcieli także pokazać swój udoskonalony silnik hybrydowy i sprawdzić kilka nowych rozwiązań technicznych. Prace nad rakietą trwają od stycznia 2023 roku. Obecnie studenci kończą produkcję ostatnich elementów oraz testują i integrują części rakiety.

„Ostanie testy, m.in. drugi test statyczny silnika, odbieranie telemetrii, system odzysku w pełnej konfiguracji planujemy przeprowadzić w okresie letnim” – wskazał Szymon Krupa, członek zespołu. Twardowsky 2 to dzieło Sekcji Rakietowej Studenckiego Koła Astronautycznego. Obecnie nad projektem aktywnie pracuje 30 członków zespołu, ale łącznie, od początku realizacji, udział wzięło około 40 osób.

Warto zwrócić uwagę z czego składa się zaprezentowana konstrukcja. W oficjalnym komunikacie opisano, że posiada ona pięć głównych modułów:

• odzysku (Recovery) – zawiera system dwustopniowego odzysku złożony ze spadochronu stabilizującego i głównego – system może działać z wykorzystaniem zarówno pirotechniki, jak i kartuszy ze sprężonym gazem, 
• ładunku (Payload) – zawiera zasobnik na CubeSat 1U (kostkę 10x10x10 cm) oraz mechanizm wyrzutu, 
• awioniki (Avionics) – zawiera komputer pokładowy i systemy telemetryczne, 
• napędowego (Propulsion) – silnik hybrydowy (paliwo: ABS; utleniacz: podtlenek azotu), system aktywnego ciśnieniowania, moduły do tankownia rakiety na wyrzutni przed lotem,
• ogonowego (Tail) – owiewka komory spalania oraz stateczniki zapewniające stabilność aerodynamiczną.

Nowe rozwiązania

Autorzy konstrukcji opisali, że w projekcie rakiety Twardowsky 2 wykorzystano wiele nowych rozwiązań inżynierskich, w tym przede wszystkim napęd hybrydowy własnej konstrukcji o 5.8kN ciągu. Jest to drugi najsilniejszy silnik w historii Koła. Jest w stanie unieść ponad pół tony. Rakietę charakteryzuje też możliwość wczesnego wyłączenia silnika, system aktywnego ciśnieniowania i innowacyjny mechanizm sprężynowy do przytrzymywania i wyrzucania ładunku.

Rakietę wyróżnia również modularna budowa, zaawansowana awionika (pełna redundancja, czyli zwiększona niezawodność działania i zastosowanie standardów lotniczych) oraz zintegrowane i rozwinięte systemy naziemne (wspierające zdalne tankowanie, kontrolę i zapłon, z dużym naciskiem na bezpieczeństwo).

Studenci wykorzystali także nowoczesne technologie produkcji, m.in. SLM – Selective Laser Melting, czyli druk 3D w metalach takich jak aluminium lub tytan. ”Paliwo do rakiety (walec z kanałem o specjalnej geometrii zwany ziarnem) jest wytwarzane w kole z wykorzystaniem druku 3D, dzięki czemu nie musimy zlecać firmom zewnętrznym frezowania lub odlewania ziarna” – opisał Piotr Łyżwa, główny inżynier zespołu napędowego.

Zebrane doświadczenie

Warto przypomnieć, że jest to już druga rakieta z serii Twardowsky, nad którą pracują studenci Politechniki Warszawskiej. Poprzedni Twardowsky został wystrzelony 17 września 2023 roku z poligonu w Lipie. Twardowsky-1 wzniósł się na wysokość 1400 metrów. Potem nastąpiło wyzwolenie spadochronu spowalniającego.

Na pokładzie rakiety znajdowały się cztery minisatelity, tzw. CanSaty. Jednym z nich była konstrukcja Koła Naukowego z Politechniki Krakowskiej COSMO PK. Prace nad zespołem napędowym pozwoliły członkom Koła poszerzyć wiedzę na temat silników hybrydowych i materiałów pędnych w nich stosowanych. Nad rakietą Twardowsky nasi studenci pracowali od 2019 roku.

Źródło: Politechnika Warszawska/Space24.pl