Starship wystartował po raz ósmy. Segment rakiety eksplodował

Rakieta wystartowała w nocy, z 6 na 7 marca 2025 r. z Teksasu. Do awarii doszło około 8 minut po starcie. Wówczas cztery z sześciu silników Raptor w górnym segmencie rakiety przestało działać, a SpaceX straciło kontrolę nad pojazdem, który zaczął obracać się w powietrzu na wysokości ok. 145 km nad Ziemią.

Eksplozja górnego stopnia rakiety i udane lądowanie

Chwilę potem firma Elona Muska straciła łączność z lecącym z prędkością 20 tys. km/h Shipem, po czym rozpadł się w powietrzu. Obserwatorzy przebywający na Karaibach zaczęli publikować w social mediach nagrania spadających na Ziemię fragmentów Starshipa.

”(…) pojazd uległ szybkiemu nieplanowanemu rozmontowaniu i kontakt został utracony. Nasz zespół natychmiast rozpoczął współpracę z urzędnikami ds. bezpieczeństwa w celu wdrożenia zaplanowanych wcześniej reakcji awaryjnych. Przeanalizujemy dane z dzisiejszego testu lotu, aby lepiej zrozumieć przyczynę źródłową. Jak zawsze, sukces wynika z tego, czego się uczymy, a dzisiejszy lot zapewni dodatkowe lekcje, aby poprawić niezawodność Starship.” - stwierdziło SpaceX [na platformie X.](https://x.com/SpaceX/status/1897803612098900131)

Trzecim w historii sukcesem zakończyła się natomiast próba lądowania pierwszego stopnia rakiety, Super Heavy, który został przechwycony przez mechaniczne ramiona wieży startowej Mechazilla.

Jaki cel miało SpaceX?

SpaceX zamierzało powtórzyć działania przewidziane na misję ze stycznia 2025. Przypomnijmy, że podczas ostatniego lotu dolny segment powrócił na platformę startową przy pomocy mechanicznych ramion Mechazilla.

Górny człon kontynuował misję, natomiast na wysokości 146 km nad Ziemią i lecący z prędkością ponad 17 tys. km/godz statek przestał przesyłać dane. Niedługo później firma SpaceX oficjalnie potwierdziła, że Ship 33 został „uznany za stracony”.

W obu misjach firma Elona Muska wykorzystała zmodernizowany górny stopień rakiety - Starship Block 2. Główne różnice między wersjami segmentów widoczne są w klapach, które zostały zmniejszone i przeniesione wyżej i dalej od osłony termicznej, co ma zapewnić mniejsze szkody podczas ponownego wejścia w atmosferę.

Z segmentu miało zostać wypuszczonych 10 symulatorów satelitów Starlink V3, stanowiących pierwsze ćwiczenie przed docelowymi misjami umieszczania satelitów na niskiej orbicie okołoziemskiej (LEO). Wciąż jednak zachowana została trajektoria suborbitalna, co oznacza, że demonstratory nie pozostałyby w kosmosie, tylko wylądowałyby w Oceanie Indyjskim wraz z górnym segmentem rakiety. W przypadku eksplozji doszło do ich utracenia.

Źródło: PAP/Space24.pl