Próba generalna zespołu napędowego nowych europejskich rakiet

Podczas przeprowadzonej statycznej próby odwzorowano warunki pełnoskalowego lotu orbitalnego, jaki miałby być obsługiwany w początkowej fazie przez silniki pomocnicze segmentu głównego europejskich rakiet. Po zapłonie silnik P120C pracował przez 130 sekund, zapewniając maksymalny ciąg w granicach około 4500 kN, niezbędne do wykonania startu i pierwszej fazy lotu. Nie zaobserwowano przy tym żadnych anomalii, a według wstępnych zarejestrowanych danych wydajność maszyny była zadowalająca. Pełna analiza wyników testów i kontrola wszystkich podzespołów potwierdzi gotowość tego silnika do spodziewanego debiutu Ariane 6.

Silnik P120C wypełniony jest 142 tonami stałego materiału pędnego - w obudowie o długości 13,5 m oraz średnicy 3,4 m. W zależności od konfiguracji, dwa lub cztery takie silniki będą mocowane do boków przyszłej ciężkiej rakiety Ariane. Oprócz tego, wskazane jednostki na stały materiał pędny będą również służyć jako pierwszy stopień mniejszego systemu nośnego Vega-C.

Konsorcjum obsługujące integrację całej konstrukcji P120C, Europropulsion wprowadziło w tym celu zaawansowane techniki wytwarzania, prowadząc prace z pomocą zrobotyzowanej linii produkcyjnej. Europejski producent podkreśla, że zastosowane metody skróciły cykl i zoptymalizowały koszty.

W początkowej fazie prac włoska firma Avio stworzyła obudowę silnika P120C w jednym kawałku, formując zwarty, jednoczęściowy kompozyt z włókna węglowego, aby uzyskać mocny, sztywny, ale też lekki korpus. ArianeGroup z kolei opracowało we Francji dyszę wylotową, podczas gdy Nammo z Norwegii dostarczyło system zapłonowy. Elaboracją materiału pędnego zajęło się natomiast przedsiębiorstwo Regulus w Gujanie Francuskiej. Finalną integrację przeprowadzono pod szyldem Europropulsion.

To odpalenie silnika P120C toruje drogę do jego zastosowania w Ariane 6. Jest to dowód ciężkiej pracy i poświęcenia wszystkich zaangażowanych zespołów, które umożliwiły przeprowadzenie tego testu pomimo kryzysu związanego z COVID-19. To ważny krok milowy w kierunku lotów.

Europropulsion zbudowało trzy modele P120C do testów: model rozwojowy (DM) skonfigurowany dla Vega-C; pierwszy model kwalifikacyjny (QM1) również skonfigurowany pod system Vega-C oraz drugi (QM2), skonfigurowany już pod Ariane 6. Bieżąca próba dotyczyła jednostki QM2 i była trzecim, a zarazem ostatnim testem P120C. Wcześniejsze testy modelu rozwojowego przeprowadzono w lipcu 2018 roku, natomiast pierwszego modelu kwalifikacyjnego - w styczniu 2019 roku.

Przed bieżącym podejściem stanowisko testowe zostało zmodyfikowane przez wprowadzenie pewnych specyficznych adaptacji mechanicznych i elektronicznych dla konfiguracji Ariane 6. Test miał na celu sprawdzenie przebiegu pracy w warunkach zwiększonej wydajności, z wyższą intensywnością pracy przy krótszym czasie spalania niż w silnikach DM i QM1.

Wpływ każdego testu P120C na środowisko jest mierzony w podobny sposób jak w przypadku każdego użytkowego uruchomienia. Jakość powietrza i zanieczyszczenie wody są sprawdzane w czasie rzeczywistym na stanowisku badawczym w miastach Kourou i Sinnamary oraz na stanowiskach obserwacyjnych. Pomiary są następnie analizowane przez Institut Pasteur.

Jak zapewniono w komunikacie Europejskiej Agencji Kosmicznej, wszystkie dotychczasowe pomiary w ramach tego testu wskazują na wyjątkowo mały wpływ na ekosystem. Dzieje się tak również dzięki ścisłym ograniczeniom meteorologicznym dotyczącym prędkości wiatru na poziomie morza i na określonych wysokościach oraz wymaganemu brakowi deszczu.

Europejscy wykonawcy deklarują, że ukończenie tego testu jest ważnym osiągnięciem i pozwala zachować harmonogram rozwoju Ariane 6 i Vega-C. „Przegląd kwalifikacji naziemnej 2. stopnia” wszystkich zebranych danych ostatecznie potwierdzi, czy silnik kwalifikuje się do użytku z Ariane 6.

Ariane 6 ma rozszerzyć możliwości Europy w zakresie niezależnego dostępu do przestrzeni kosmicznej i zapewnić więcej możliwości dla rynku komercyjnego i instytucjonalnego na całym świecie, jednocześnie obniżając koszty. ESA, francuska agencja kosmiczna CNES oraz Europropulsion, która jest współprowadzona przez włoskie Avio i ArianeGroup, współpracowały przy tym teście.