Broń nuklearna w kosmosie. Historia zna takie przypadki

W 1962 r. Stany Zjednoczone przeprowadziły próbę Starfish Prime, która była jednym z najbardziej niebezpiecznych pomysłów amerykańskich wojskowych i naukowców. W ramach projektu głowica termojądrowa W49 o mocy 1,4 megatony została wyniesiona w przestrzeń kosmiczną, a następnie zdetonowana na wysokości około 400 km nad powierzchnią Ziemi. Próba wywołała nieoczekiwane skutki nie tylko w kosmosie, ale i na Ziemi.

Detonacja głowicy nie spowodowała takiego efektu, jak w przypadku próby na Ziemi. W kosmicznej próżni nie będziemy mieli do czynienia z popularnym grzybem atomowym, ludzie nie słyszą dźwięku eksplozji oraz nie czują fali uderzeniowej. Widoczny był natomiast chwilowy rozbłysk plazmy, która przez wielu została określona jako zmieniająca kolor. Przyczyną tego są cząsteczki po wybuchu, które spychane są w stronę atmosfery naszej planety.

Starfish Prime oraz powstały impuls elektromagnetyczny dotknęły szczególnie mieszkańców Hawajów. Cząsteczki spychane w ziemską atmosferę zostały szybko wykryte przez czujniki na naszej planecie, natomiast wyniki znacząco przekroczyły zakładaną skalę, a urządzenia pomiarowe wyłączyły się. Eksplozja zadziałała podobnie na lampy uliczne, łączność, nawigację itp. Społeczeństwo zostało odcięte od wielu dóbr życia codziennego.

Jaki wpływ miała amerykańska próba na technologię w kosmosie? Przede wszystkim należy zauważyć, że pole magnetyczne Ziemi stanowi swego rodzaju płaszcz ochronny przed promieniowaniem kosmicznym. W przypadku Starship Prime, cząstki promieniowania zostały wprowadzone do magnetosfery oraz rozciągnięte, tworząc tym samym pas radiacyjny. Zjawisko utrzymywało się przez kilka lat i stanowiło potężne zagrożenie dla satelitów.

Warto również zauważyć, że Starfish Prime został przeprowadzony w 1962 r. Według American Physical Society, na niskiej orbicie okołoziemskiej działało wówczas 24 satelitów, z czego około 1/3 została stracona w wyniku amerykańskiego testu. Przykładowo zniszczeniu uległ pierwszy w historii satelita Wielkiej Brytanii - Ariel 1, który został wyniesiony około 3 miesiące przed Starfish Prime. Rok później mocarstwa zgodziły się na na zakaz prób nuklearnych w przestrzeni kosmicznej podpisując „Układ o zakazie prób broni nuklearnej w atmosferze, w przestrzeni kosmicznej i pod wodą”.

Warto zauważyć, że podczas zimnej wojny pomysły związane z tego typu bronią w kosmosie miał również Związek Radziecki, którego naukowcy w latach 60. pracowali nad projektem określonym przez Zachód jako FOBS (Fractional Orbital Bombardment System). Głównym założeniem było wyniesienie na orbitę satelity z głowicą nuklearną na orbitę okołoziemską. W dalszej kolejności urządzenie ulegałoby deorbitacji i uderzało w cel na Ziemi. FOBS nie był jednak uważany za broń wystarczająco precyzyjną, a wraz z postępem technologii i podpisywaniem kolejnych umów ze Stanami Zjednoczonymi, program został zakończony.

XXI w. to jednak zupełnie inny czas. Obecnie na orbitach okołoziemskich krąży znacznie więcej satelitów, w tym również należących do podmiotów prywatnych. Na niskiej orbicie znajduje się również Międzynarodowa Stacja Kosmiczna, a na niej stacjonujący astronauci i kosmonauci. Nie ulega wątpliwości, że zagrożenie broni nuklearnej w kosmosie jest możliwe, zwłaszcza jeśli kandydatem do użycia jest nieprzewidywalna i niebezpieczna Rosja. Próba Starfish Prime pokazała, że detonacja ma bezpośrednie skutki dla ludzi na Ziemi. Kosmos przestał być przestrzenią dla naukowców. Należy mieć to na uwadze i bacznie śledzić doniesienia zza oceanu.

Interesujesz się kosmosem i chciałbyś wiedzieć więcej na temat eksploracji, przemysłu, wojska i nowych technologii? Dołącz do grona naszej społeczności zapisując się do newslettera i zaobserwuj nas na social mediach, aby zawsze być na bieżąco!