Druga misja rakiety Vulcan Centaur. Przełom dla wojska?

Rakieta Vulcan Centaur dotarła na platformę startową w bazie Sił Kosmicznych USA na Przylądku Canaveral na Florydzie w poniedziałek, 30 września br. Od tego czasu firma United Launch Alliance przeprowadziła szereg testów przygotowujących do lotu, tj. „wet dress rehearsal” (WDR). Polegał on na próbnym zatankowaniu rakiety i odliczaniu do startu, bez zapłonu silników.

Start miał miejsce w piątek, 4 października br. o godzinie 12 czasu polskiego i stanowił drugą misję certyfikacyjną dla rakiety Vulcan Centaur, która dzięki temu zostanie dopuszczona do programu wynoszenia ładunków dla amerykańskich sił kosmicznych.

Podczas lotu doszło do niespodziewanej sytuacji. Jeszcze przed oddzieleniem boosterów (SRB) GEM 63XL oraz separacją stopnia miał miejsce mały wybuch, który jednak nie wpłynął na dalszy lot systemu nośnego. Przyczyną może być dysza jednego z SRB, która prawdopodobnie odpadła w trakcie.

Pierwsza misja (CERT-1) miała miejsce w styczniu 2024 r. i polegała na wyniesieniu lądownika księżycowego Peregrine od amerykańskiej firmy Astrobotic. Chociaż rakieta spełniła swoje zadanie, przyziemienie na naturalnym satelicie Ziemie nie udało się w wyniku wycieku paliwa. Więcej na ten temat można znaleźć pod linkiem.

Pierwotnie podczas misji CERT-2 w owiewce rakiety Vulcan Centaur miał znaleźć się samolot kosmiczny Dream Chaser. W czerwcu br. plany uległy jednak zmianie, gdy producent frachtowca (Sierra Space) poinformował o możliwym opóźnieniu w projekcie. United Launch Alliance zdecydowało tym samym o wyniesieniu testowego ładunku, przygotowanego na tego typu okoliczności.

Vulcan Centaur

W drugiej misji certyfikacyjnej rakieta poleciała w konfiguracji VC2S - Vulcan Centaur z dwoma boosterami bocznymi oraz owiewką Standard o długości 15,5 m i średnicy 5,4 m. Dokładnie ten sam standard wziął udział w styczniowym locie. Vulcan Centaur to dwustopniowa rakieta, posiadająca 61,6 m wysokości (lub około 67 m z owiewką Long) oraz 5,4 m średnicy.

W dolnym stopniu systemu znajdują się dwa silniki BE-4, opracowane przez Blue Origin napędzane mieszanką skroplonego gazu ziemnego oraz ciekłego tlenu. Do segmentu doczepione są boostery GEM 63XL produkcji Northrop Grumman na paliwo stałe. Centaur V z kolei jest zasilany silnikiem RL-10, produkcji Aerojet Rocketdyne, na mieszankę ciekłego wodoru i ciekłego tlenu.