Częściowy sukces rakiety stworzonej dzięki drukarce 3D

Misja "Good Luck, Have Fun" (GLHF), czyli start rakiety nośnej Terran 1, której części zostały wyprodukowane przy pomocy drukarki 3D, była przekładana już kilkukrotnie. Sytuacja zmieniła się jednak w czwartek, 23 marca br. o godzinie 1:25 czasu polskiego, kiedy z kompleksu startowego nr 16 w bazie Sił Kosmicznych USA na Przylądku Canaveral wystartował omawiany system nośny. Pomimo tego, amerykańska firma Relativity Space nie mogła pochwalić się pełnym sukcesem misji z uwagi na odnotowaną przez inżynierów awarię w górnym stopniu rakiety.

Pomimo tego, że misja GLHF nie była pełnym sukcesem amerykańskiego przedsiębiorstwa, należy podkreślić, że osiągnięto pewne kamienie milowe. Pierwszy stopień rakiety z dziewięcioma silnikami Aeon 1 zadziałał poprawnie i po około 80 s osiągnął etap Max-Q, czyli punkt, w którym na rakietę orbitalną działa największe ciśnienie w pokonywanej atmosferze. Osiągnięcie tego punktu było jednym z celów postawionych przez Relativity Space.

Niecałe 3 min po starcie miała miejsce separacja stopni systemu nośnego, a następnie został uruchomiony pojedynczy silnik Aeon Vacuum. W tym momencie jednak, kontrolerzy lotu odnotowali spowolnienie w locie Terran 1, po czym ogłosili awarię w tym segmencie rakiety.

Misja Good Luck, Have Fun była testowym lotem rakiety nośnej Terran 1, na której pokładzie nie było ładunku użytecznego w postaci satelity lub innej technologii. Amerykańska firma umieściła natomiast 16,5 centymetrowy, 1,49-kilogramowy pierścień ze stopu aluminium. Co ciekawe przedmiot był pierwszym produktem Relativity Space skonstruowanym przy użyciu swojej pierwszej generacji drukarek 3D Stargate.

Pomimo tego, że start wyjątkowej, w skali innych systemów nośnych, rakiety Terran 1 był już kilkukrotnie odwoływany oraz, że czwartkowy lot również nie był pełnym sukcesem Relativity Space, firma jest zadowolona z osiągniętych kamieni milowych, czego przykładem jest osiągnięcie punktu Max-Q i udana separacja stopni systemu. Firma jeszcze przed pełnym zaangażowaniem na rynku kosmicznym podkreślała, że ten etap lotu tego rodzaju rakiety nośnej będzie kamieniem milowym.

Chociaż nie osiągnęliśmy orbity, znacznie przekroczyliśmy nasze kluczowe cele dla tego pierwszego startu, a tym celem było zebranie danych w Max-Q, jednej z najbardziej wymagających faz lotu, oraz osiągnięcie separacji stopni. Dzisiejsze dane z lotu będą bezcenne dla naszego zespołu, gdy będziemy szukać dalszych ulepszeń naszych rakiet, w tym Terran R.
Arwa Tizani Kelly, kierownik programu technicznego dla testów i startów w Relativity Space

Terran 1 to rakieta zaprojektowana z myślą o wynoszeniu małych satelitów o masie do 1,25 t na LEO oraz do 900 kg na orbitę synchroniczną ze Słońcem. Silniki Aeon napędzające system nośny są skonstruowane przy pomocy drukarki 3D i mogą być napędzane ciekłym metanem (LCH4) lub mieszanką ciekłych tlenu i gazu ziemnego. Według informacji podanych przez producenta, ostatnia mieszanka jest nie tylko najlepsza do zasilania silników rakietowych, ale również najłatwiej jest ją wyprodukować, np. na Marsie.

Dwustopniowa rakieta o wysokości 33,5 m, średnicy 2,28 m oraz masie 9280 kg jest jest największym obiektem wydrukowanym w 3D, jaki kiedykolwiek istniał i próbował odbyć lot orbitalny. Pracując nad osiągnięciem celu, jakim jest bycie w 95% wydrukowanym w 3D, pierwszy pojazd Relativity Terran 1 jest w 85% wydrukowany w 3D.

Relativity Space prowadzi obecnie również prace nad rozwojem większej rakiety Terran R, która według założeń będzie systemem wielokrotnego użytku oraz umożliwi wysyłanie komercyjnego ładunku na powierzchnię Czerwonej Planety. Terran R zasili 7 silników Aeon R w dolnym stopniu rakiety, natomiast w górnym stopniu znajdzie się jeden Aeon Vac. Start tego systemu nośnego został zaplanowany na 2024 r. z Przylądka Canaveral.